Stanisław Różewicz
Brat poety i dramaturga Tadeusza Rużewicza. Wyreżyserował ponad 20 filmów fabularnych, z których większość została nagrodzona na krajowych i międzynarodowych festiwalach filmowych. Od 1946 pracował jako asystent reżysera przy realizacji filmów dokumentalnych, a następnie fabularnych. Był dyrektorem artystycznym stowarzyszenia filmowego „Thor” (1970-1971 i 1972-1980). W latach 1955-1971 wykładał w łódzkiej szkole filmowej. W 1954 nakręcił swój pierwszy film fabularny - "Hard Love" - typową dla socrealizmu taśmę produkcyjną. Następnie zwrócił się do epoki II wojny światowej. Jej wydarzeniom poświęcone są filmy Wolne Miasto (1958, nagroda MFF w Wiedniu), „Westerplatte” (1967, nagroda MFF w Moskwie) oraz „akt urodzenia” (1961, nagroda MFF w Cannes, Wenecja). . Wpływowi wojny na życie i świadomość ludzie. Szczególne miejsce w twórczości Ruzewicza zajmuje film Pasja (1978, Grand Prix Krajowego Festiwalu Filmowego w Gdyni), w którym reżyser zwrócił się do bolesnego i mało znanego epizodu w polskiej historii: rewolucji 1846 roku. Stopniowo ulubionym gatunkiem reżysera stał się kameralny dramat psychologiczny, ukazujący ludzką samotność, nieumiejętność dostosowania się do ogólnie przyjętych reguł, stereotypów, niezrozumienie nawet w gronie najbliższych („Miejsce na ziemi”, 1959, nagroda MFF w San Sebastian); „Głos z innego świata”, 1962; "Samotność razem", 1968; "Drzwi w murze", 1973, nagroda MFF w San Sebastian). Najsłynniejszym z najnowszych filmów reżysera jest „Kobieta w kapeluszu” (1984, nagrody na Ogólnopolskim Festiwalu Filmowym w Gdańsku i na MFF w Moskwie). Ostatnim filmem fabularnym Rużewicza jest „Nocny gość” (1989), po którym reżyser przeszedł na filmy dokumentalne, kręcąc kilka filmów o swojej młodości i braciach (Tadeuszu i Januszu, którzy zginęli na wojnie).
