Een fijne jaarwisseling, de capitone, het kleine meisje dat er een beetje nieuwsgierig naar is en een beetje bang, het vuurwerk in de lucht van Napels, de kussen van het nieuwe jaar. Maar ineens blijkt datzelfde huis anders, het is leeg en stil, terwijl de handen van de regisseur lijken te zoeken naar sporen van iets dat misschien al een herinnering is geworden. Via Campegna 58 was het ouderlijk huis van de auteur, waar ze opgroeide, een dochter en daarna een moeder was. Na de dood van zijn vader moet hij het leegmaken, en door in elke hoek te blijven hangen, alsof hij de kleinste details grondig wil onderzoeken, is het alsof hij dat vorige leven met zich mee wil nemen, opgesloten in de voorwerpen, in de nutteloze dingen die iedereen huis verzamelt zich tussen de pennen, de schilderijen, de kleren die netjes in de kasten hangen, de zwart-witfoto's van de jonge, mooie, gelukkige ouders.
